جمجمه ات را به خدا بسپار
کربلا ما را به خود فرا می خواند و دل های مشتاق، همچون کبوتران جَلدِ حرم در هوای کربلا پر می کشند. گوش کن! به ندای دلت گوش کن که حسین حسین می کند و اگر تو کربلایی هستی و سینه ات فراخنای آسمان کربلاست و تنت قفسِ تنگ نام و ننگ و خور و خواب را نمی پذیرد، به قبله گاه جبهه رو کن و اگرنه، بمان و ننگِ ماندن را بپذیر؛ و بدان که آبِ مانده را مرداب می خوانند.
اما اینان کبوتران جَلدِ حرم عشقند و حرم عشق، کربلاست…
چگونه در بند خاک بماند آن که پرواز آموخته است و راه کربلا را می شناسد؟ و چگونه از جان نگذرد آن کس که می داند جان، بهای دیدار است؟
ای جوانمرد بگو که از کدام قبیله ای!
اینجا نور، راه کربلا می پوید و آن سوی تر، دجله و فرات است که هنوز آبشخور گرگان گرسنه ای است که آب را بر کربلاییان بسته اندو در افق دور، قدس است در اسارت شیطان. ای جوانمرد، بگو که از کدامین قبیله ای!
و راستی که راه قدس از کربلا می گذرد.
«راه قدس از کربلا می گذرد» یعنی آماده باش تا پای خون و جان. جمجمه ات را به خدا بسپار و دندان صبر بر جگر بگذار و مردانه در صف مردان کربلایی بایست تا گرگان گرسنة یزیدی پیکرحق را مُثله نکنند… و یزید مظهر ظلم و ناجوانمردی ونام و ننگ و خشم و شهوت در تمامی طول تاریخ است، همان گونه که همواره، در تاریخ، صلای «هل من ناصر» امام عشق از جانب کربلا به گوش می رسد. و تو ای جوانمرد، بگو که از کدامین قبیله ای!
اینجا قافلة نور راه کربلا می پوید و آن سوی تر، دجله و فرات است که هنوز آبشخور گرگان گرسنه ای است که آب را بر کربلاییان بسته اند… و در افق دور، قدس است در اسارت شیطان. ای جوانمرد، بگو که از کدامین قبیله ای!
سید مرتضی آوینی
***
فرمان های یک فرمانده:
اگر کوه ها از جای کنده شوند تو ثابت و استوار باش
دندان ها را بر هم بفشار
کاسه ی سرت را به خدا عاریت بده
پای بر زمین میخکوب کن
به صفوف پایانی لشکر دشمن بنگر
از فراوانی دشمن چشم بپوش
و بدان که پیروزی از سوی خدای سبحان است
نهج البلاغه، خطبه ۱۱