روز عرفه،روز اعتراف

روز عرفه،روز اعتراف

عرفات سرزمینى که در آنجا آدم و حوّا همدیگر را دیده‏اند و شناخته‏اند.

جایى که معرفت، کامل مى‏شود و توجّهاتى براى انسان مى‏آید. دعاى عرفه‏ى حضرت ابا عبداللَّه خیلى حرف‏ها را نزدیک مى‏کند.

همین نکته است که حضرت ابا عبدالله در چند فراز، ستایش انعام و عنایت‏هاى حق را دارد و بعد متوجّه به خود انسان مى‏شود و به آنچه که باید انجام مى‏داده و کارى که باید مى‏کرده؛ یعنى تو هم خودت را دیده‏اى و هم پروردگارت را و هم تقصیر خودت را در برابر او دیده‏اى.

وقتى این معارف و آگاهى حاصل شد باعث مى شود که تو براى حق حریم قائل شوى و در نتیجه به حرمات شعور پیدا کنى. و این است که بعد از عرفات، انسان به حرمات شعور پیدا مى‏کند و به مشعر الحرام مى‏رسد. و مشعر تنها نیست تا بگوییم مگر شعور بعد از عرفات است، بلکه مشعرالحرام است و در روایات آمده: همه‏ى اعضاء و جوارح انسان، هر کدام شعور به حرام پیدا مى‏کنند. دست مى‏داند چه کرده. چشم مى‏فهمد چه کرده. و همچنین گوش و سایر اعضاء مى‏فهمند چه کرده‏اند. یعنى انسان در آن فضا به ذنوب و تقصیرهاى خودش و به شکستن حریم‏ها واقف مى‏شود و با معرفت یافتن به حق، حق براى او حریم پیدا مى‏کند. قبل از این معرفت، خدا براى ما حریم نداشت.

این است که ما همه جا مى‏رویم و هر کارى مى‏کنیم و حریمى و حرمتى قائل نیستیم و با هیچ محاسبه‏اى همراه‏نمى شویم. آنگاه که به خودمان و اعمال و حالاتمان معرفت پیدا کنیم آنوقت حریمى را مى‏فهمیم و این تعظیم حریم باعث مى شود شعور به حرمات در انسان زنده شود؛ که: «مَنْ یُعَظِّمْ حُرُماتِ اللَّهِ فَهُوَ خَیْرٌ لَهُ ...».

دانلود کلیپ صوتی

(میکس صحبت رهبر معظم انقلاب وحاج منصور ارضی)

بی بهانه:

تاتوانی یک دل و یک رنگ باش/ قالی از صد رنگ بودن زیرپا افتاده است