روز عرفه،روز اعتراف
عرفات سرزمینى که در آنجا آدم و حوّا همدیگر را دیدهاند و شناختهاند.
جایى که معرفت، کامل مىشود و توجّهاتى براى انسان مىآید. دعاى عرفهى حضرت ابا عبداللَّه خیلى حرفها را نزدیک مىکند.
همین نکته است که حضرت ابا عبدالله در چند فراز، ستایش انعام و عنایتهاى حق را دارد و بعد متوجّه به خود انسان مىشود و به آنچه که باید انجام مىداده و کارى که باید مىکرده؛ یعنى تو هم خودت را دیدهاى و هم پروردگارت را و هم تقصیر خودت را در برابر او دیدهاى.
وقتى این معارف و آگاهى حاصل شد باعث مى شود که تو براى حق حریم قائل شوى و در نتیجه به حرمات شعور پیدا کنى. و این است که بعد از عرفات، انسان به حرمات شعور پیدا مىکند و به مشعر الحرام مىرسد. و مشعر تنها نیست تا بگوییم مگر شعور بعد از عرفات است، بلکه مشعرالحرام است و در روایات آمده: همهى اعضاء و جوارح انسان، هر کدام شعور به حرام پیدا مىکنند. دست مىداند چه کرده. چشم مىفهمد چه کرده. و همچنین گوش و سایر اعضاء مىفهمند چه کردهاند. یعنى انسان در آن فضا به ذنوب و تقصیرهاى خودش و به شکستن حریمها واقف مىشود و با معرفت یافتن به حق، حق براى او حریم پیدا مىکند. قبل از این معرفت، خدا براى ما حریم نداشت.
این است که ما همه جا مىرویم و هر کارى مىکنیم و حریمى و حرمتى قائل نیستیم و با هیچ محاسبهاى همراهنمى شویم. آنگاه که به خودمان و اعمال و حالاتمان معرفت پیدا کنیم آنوقت حریمى را مىفهمیم و این تعظیم حریم باعث مى شود شعور به حرمات در انسان زنده شود؛ که: «مَنْ یُعَظِّمْ حُرُماتِ اللَّهِ فَهُوَ خَیْرٌ لَهُ ...».
(میکس صحبت رهبر معظم انقلاب وحاج منصور ارضی)
بی بهانه:
تاتوانی یک دل و یک رنگ باش/ قالی از صد رنگ بودن زیرپا افتاده است
